ILUZJA GRAFICZNA



Uwaga! WSZYSTKIE OBRAZY ZAWARTE NA TEJ STRONIE SĄ STATECZNE!!!



Kolejne iluzje, które zostaną zaprezentowane związane są z postrzeganiem ruchu. Istnieją dwa układy postrzegania ruchu,

które nazwiemy układem obraz - siatkówka, układem oko-głowa. Zajmijmy się pierwszym układem. Kiedy oczy pozostają

nieruchome, obraz ruchomego przedmiotu pobudza receptory i wzbudza w siatkówkach sygnały prędkości. Natomiast kiedy oczy

śledzą ruchomy obiekt obrazy pozostają mniej lub bardziej nieruchome, zakładając, że mamy o czynienia z jednolitym tłem,

np. światełko w ciemności. Zatem w jaki sposób dostrzegamy ruch? Najprawdopodobniej sam obrót gałek ocznych względem

pozycji głowy powoduje postrzeżenie ruchu. Ale co się dzieje, kiedy śledzimy ruchomy przedmiot a tło nie jest jednolite i obrazy

przesuwają się przez kolejne receptory? Wówczas nie doznajemy wrażenia ruchu świat nie porusza się wraz z ruchem oczu.

Dlaczego tak się dzieje? Zatem oba układy obraz-siatkówka, oko-głowa muszą się nawzajem wykluczać. Ale która część narządu wzroku

jest odpowiedzialna za hamowanie informacji z receptorów siatkówki w momencie, gdy poruszamy oczami? Czy są to mięśnie wokół oczu,

które umożliwiają ich ruch (a dokładniej receptory znajdujące się w nich)? Można to łatwo sprawdzić, wykorzystując zjawisko powidoku.

Najpierw należy wyróżnić dwa rodzaje ruchów gałek ocznych: bierny ( np. wprawiamy w ruch oko przyciskając je palcem ) i ruch dowolny

sterowany przez nasz mózg ). Doświadczenie zaczynamy od obserwacji światła w ciemności ( aby uniknąć tła ). Następnie, gdy przeniesiemy

wzrok na czarne tło, wówczas następuje efekt powidoku. W tym momencie stwierdzamy, że przy nadawaniu gałce ocznej ruchu biernego, powidok

się nie porusza. Zatem same mięśnie wokół oczu nie są odpowiedzialne za postrzeganie ruchu a co za tym idzie nie wyłączają siatkówkowych

sygnałów ruchu. W momencie gdy gałka oczna wykonuje ruch dowolny stwierdzamy, że powidok porusza się wraz z okiem.

Doświadczenie to potwierdza teorię Helmholtza. Siatkówkowe sygnały ruchu są wyłączane nie przez sygnały płynące z mięśni ale,

przez sygnały płynące z ośrodków mózgowych, sterujących ruchem oczu.